Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Schrijver James Graham Ballard is vooral een sciencefictionauteur, al spreek hij zelf van ‘apocalyptische fictie’. Daarin probeert hij de vaak destructieve invloed van de technologische vooruitgang op de menselijke geest bloot te leggen.
Met de autobiografische roman Empire of the sun week hij in 1984 af van zijn geliefde genre. Drie jaar later verfilmde Steven Spielberg zijn roman over de tiener Jim Graham (een rol van Christian Bale, later bekend van Batman begins), die samen met zijn ouders in de Britse villawijk in Shanghai woont. Het gezin leidt een tamelijk onbezorgd leven, zelfs als de Japanners in 1937 China binnenvallen. Maar na vier jaar is het gebeurd met de beschermde status voor buitenlanders in de stad.
Ook zij worden weggevoerd. In alle consternatie verliest Jim zijn vader en moeder. De rest van de oorlog brengt hij zonder familie door in een Jappenkamp.
De oorlogsfilms van Spielberg zoals Schindler’s list en Band of brothers gaan over echte helden. Maar in zijn wat minder populaire en subtielere Empire of the sun is dat niet het geval. De hoofdpersonen berusten grotendeels in hun lot.
In de film wordt bovendien een vergeten hoofdstuk uit de recente geschiedenis onder de aandacht gebracht.
Oorlogsfilms gaan meestal over de Tweede Wereldoorlog met als thema nazi’s, joden en verzetshelden.
In dit verhaal zijn de agressors de Japanners en de slachtoffers Chinezen.
Naast Bale spelen in deze film onder anderen John Malkovich, Nigel Havers en Miranda Richardson.
Empire of the sun, zaterdag 14 oktober, 0.20 uur, Veronica
Posts tonen met het label Filmtips. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Filmtips. Alle posts tonen
vrijdag, oktober 13, 2006
woensdag, september 27, 2006
Van God Los
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Een van de opmerkelijkste Nederlandse films van de afgelopen jaren is ongetwijfeld Van God Los, het regiedebuut van Pieter Kuijpers uit 2003. De film gaat, kort door de bocht gezegd, over de Bende van Venlo, de groep jonge criminelen die in 1993 en 1994 dood en verderf zaaiden in Noord-Limburg.In 1997 werden achttien daders veroordeeld tot straffen tussen tien jaar en levenslang. Zeven van hen bekenden moorden te hebben gepleegd, maar het is nooit bekend geworden hoeveel. Leider Frenky werd veroordeeld voor moord op een bejaard echtpaar en drie Turken. De moorden werden in koelen bloede gepleegd. In totaal maakte de groep zich schuldig aan meer dan 250 geweldsdelicten.De film is lichtjes gebaseerd op het boek De Bende van Venlo van Valerie Lempereur die als een van de weinigen toegang kreeg tot verdachten en familieleden.Pieter Kuijpers heeft er geen film van gemaakt waarin moord en doodslag het thema vormt. Van God Los is veel meer een film over vriendschap. Een vriendschap die zo hecht is dat anderen geen rol in hun bestaan meer spelen en ze alle greep op de realiteit verliezen.Het verhaal wordt beleefd door de ogen van Stan (Egbert Jan Weeber), de verwaarloosde stiefzoon van een dorpstandarts. Zijn ontmoeting met Maikel (een indringende rol van Tygo Gernandt) verandert zijn leven voorgoed. Hij krijgt van de crimineel meer warmte dan van zijn stiefvader en als snel draait Stan mee in het criminele bestaan.Kuijpers laat zien een regisseur te zijn die sterk is in het zoeken van de juiste mensen voor de rollen. Van God Los, zaterdag 10-09-2006, Ned. 3, 23.00 uur
Een van de opmerkelijkste Nederlandse films van de afgelopen jaren is ongetwijfeld Van God Los, het regiedebuut van Pieter Kuijpers uit 2003. De film gaat, kort door de bocht gezegd, over de Bende van Venlo, de groep jonge criminelen die in 1993 en 1994 dood en verderf zaaiden in Noord-Limburg.In 1997 werden achttien daders veroordeeld tot straffen tussen tien jaar en levenslang. Zeven van hen bekenden moorden te hebben gepleegd, maar het is nooit bekend geworden hoeveel. Leider Frenky werd veroordeeld voor moord op een bejaard echtpaar en drie Turken. De moorden werden in koelen bloede gepleegd. In totaal maakte de groep zich schuldig aan meer dan 250 geweldsdelicten.De film is lichtjes gebaseerd op het boek De Bende van Venlo van Valerie Lempereur die als een van de weinigen toegang kreeg tot verdachten en familieleden.Pieter Kuijpers heeft er geen film van gemaakt waarin moord en doodslag het thema vormt. Van God Los is veel meer een film over vriendschap. Een vriendschap die zo hecht is dat anderen geen rol in hun bestaan meer spelen en ze alle greep op de realiteit verliezen.Het verhaal wordt beleefd door de ogen van Stan (Egbert Jan Weeber), de verwaarloosde stiefzoon van een dorpstandarts. Zijn ontmoeting met Maikel (een indringende rol van Tygo Gernandt) verandert zijn leven voorgoed. Hij krijgt van de crimineel meer warmte dan van zijn stiefvader en als snel draait Stan mee in het criminele bestaan.Kuijpers laat zien een regisseur te zijn die sterk is in het zoeken van de juiste mensen voor de rollen. Van God Los, zaterdag 10-09-2006, Ned. 3, 23.00 uur
Traffic
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Voor regisseur Steven Soderbergh was 2001 een goed jaar. Twee van zijn films werden genomineerd voor beste regie: Erin Brockovich en Traffic. De laatste won vier Oscars.Soderbergh rijgt in Traffic een aantal verhalen door elkaar rond het thema drugs en drugsbestrijding. In elke verhaallijn wordt er vanuit een ander perspectief naar gekeken: dat van de drugsbestrijder (Michael Douglas) met een dochter die verslaafd is, een Mexicaanse rechercheur die zich staande probeert te houden in het corrupte systeen waarin hij werkt, de vrouw (Chatherine Zeta-Jones) die ontdekt dat haar man een drugsbaron is en daarvan profiteert en een undercoveragent die probeert te voorkomen dat ze daarmee wegkomt.Aardig is dat Soderbergh voor elk verhaal een kleurstijl heeft gekozen: van koel blauw, via gele, oranje en witte tinten, naar ‘gewone’ kleuren.Soderbergh (Amerikaan van Zweedse komaf) brak als regisseur door in 1986 toen hij door de rockgroep Yes werd gevraagd een concert-videofilm te maken. Het leverde hem een Grammy-nominatie op voor Yes: 9012 Live.Voor het grote publiek brachten onder meer Ocean’s Eleven en Ocean’s Twelve (en volgend jaar Ocean’s Thirteen) hem bekendheid. Mede dankzij vriend George Clooney die in de films speelde.Soderbergh werkt bij zijn films vaak als zijn eigen cameraman; hij gebruikt daarvoor het pseudoniem Peter Andrews. Zo ook in Traffic waarin hij de beelden in Tijuana schoot met een handcamera en dat is soms te zien.O ja, de film duurt ruim tweeënhalf uur. Traffic, za. 03-09-2006, Ned. 3, 22.35 uur
Voor regisseur Steven Soderbergh was 2001 een goed jaar. Twee van zijn films werden genomineerd voor beste regie: Erin Brockovich en Traffic. De laatste won vier Oscars.Soderbergh rijgt in Traffic een aantal verhalen door elkaar rond het thema drugs en drugsbestrijding. In elke verhaallijn wordt er vanuit een ander perspectief naar gekeken: dat van de drugsbestrijder (Michael Douglas) met een dochter die verslaafd is, een Mexicaanse rechercheur die zich staande probeert te houden in het corrupte systeen waarin hij werkt, de vrouw (Chatherine Zeta-Jones) die ontdekt dat haar man een drugsbaron is en daarvan profiteert en een undercoveragent die probeert te voorkomen dat ze daarmee wegkomt.Aardig is dat Soderbergh voor elk verhaal een kleurstijl heeft gekozen: van koel blauw, via gele, oranje en witte tinten, naar ‘gewone’ kleuren.Soderbergh (Amerikaan van Zweedse komaf) brak als regisseur door in 1986 toen hij door de rockgroep Yes werd gevraagd een concert-videofilm te maken. Het leverde hem een Grammy-nominatie op voor Yes: 9012 Live.Voor het grote publiek brachten onder meer Ocean’s Eleven en Ocean’s Twelve (en volgend jaar Ocean’s Thirteen) hem bekendheid. Mede dankzij vriend George Clooney die in de films speelde.Soderbergh werkt bij zijn films vaak als zijn eigen cameraman; hij gebruikt daarvoor het pseudoniem Peter Andrews. Zo ook in Traffic waarin hij de beelden in Tijuana schoot met een handcamera en dat is soms te zien.O ja, de film duurt ruim tweeënhalf uur. Traffic, za. 03-09-2006, Ned. 3, 22.35 uur
Far from heaven
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
We tippen in deze rubriek niet zo snel een film die te zien is op een van de Duitse zenders. Nadeel is dat onze oosterburen de films nasynchroniseren en de originele stemmen verdrongen zijn door Duitse insprekers. Toch is Far from heaven een tip waard, ook al klinken Julianne Moore en Dennis Quaid Duits.Dezeuit 2002 daterende productie van regisseur Todd Haynes schetst een prachtig beeld van het hartzeer bij huisvrouw Cathy Whitaker - het verhaal speelt in de jaren vijftig in Connecticut - als zij verliefd wordt op de donkere Raymond Deagan (Dennis Haysbert, president Palmer in de tv-serie 24).Het normale en rustige leventje van Cathy (gezonde kinderen, succesvolle echtgenoot, status) wordt volledig op zijn kop gezet als zij bevriend raakt met de gekleurde tuinman. Een voor die tijd onacceptabele situatie. Samen met Frank probeert ze, alhoewel ze door de ‘society’ volledig buitenspel wordt gezet, het huwelijk te redden. Haar liefde voor Raymond en de homoseksualiteit van Frank trekken een zeer zware wissel.Regisseur Haynes laat met deze film duidelijk zijn waardering zien voor Douglas Sirk, de in Duitsland geboren regisseur die in 1939 nog als Detlef Sierck de Nederlandse film Boefje regisseerde,Haynes nam All that heaven allows van Sirk uit 1955 als voorbeeld. Daarin valt een wat oudere weduwe (Jane Wyman, ex van Ronald Reagan) voor de charmes van de jongere Rock Hudson.Julianne Moore ontving voor haar rol van Cathy een Oscarnominatie als beste actrice. Moore is bij het grote publiek bekend geworden door haar rollen in de soap As the world turns waarin ze de zussen Frannie en Sabrina Hughes speelde. Far from heaven, zaterdag 18-06-2006, ARD, 22.10 uur
We tippen in deze rubriek niet zo snel een film die te zien is op een van de Duitse zenders. Nadeel is dat onze oosterburen de films nasynchroniseren en de originele stemmen verdrongen zijn door Duitse insprekers. Toch is Far from heaven een tip waard, ook al klinken Julianne Moore en Dennis Quaid Duits.Dezeuit 2002 daterende productie van regisseur Todd Haynes schetst een prachtig beeld van het hartzeer bij huisvrouw Cathy Whitaker - het verhaal speelt in de jaren vijftig in Connecticut - als zij verliefd wordt op de donkere Raymond Deagan (Dennis Haysbert, president Palmer in de tv-serie 24).Het normale en rustige leventje van Cathy (gezonde kinderen, succesvolle echtgenoot, status) wordt volledig op zijn kop gezet als zij bevriend raakt met de gekleurde tuinman. Een voor die tijd onacceptabele situatie. Samen met Frank probeert ze, alhoewel ze door de ‘society’ volledig buitenspel wordt gezet, het huwelijk te redden. Haar liefde voor Raymond en de homoseksualiteit van Frank trekken een zeer zware wissel.Regisseur Haynes laat met deze film duidelijk zijn waardering zien voor Douglas Sirk, de in Duitsland geboren regisseur die in 1939 nog als Detlef Sierck de Nederlandse film Boefje regisseerde,Haynes nam All that heaven allows van Sirk uit 1955 als voorbeeld. Daarin valt een wat oudere weduwe (Jane Wyman, ex van Ronald Reagan) voor de charmes van de jongere Rock Hudson.Julianne Moore ontving voor haar rol van Cathy een Oscarnominatie als beste actrice. Moore is bij het grote publiek bekend geworden door haar rollen in de soap As the world turns waarin ze de zussen Frannie en Sabrina Hughes speelde. Far from heaven, zaterdag 18-06-2006, ARD, 22.10 uur
The passion of the Christ
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Hoe toepasselijk: in het paasweekeinde The passion of the Christ. Deze film gaat over de laatste twaalf uren in het leven van Jezus van Nazareth.Regisseur Mel Gibson kreeg in 2004 een hoop kritiek te verduren omdat de ruim twee uur durende film veel geweldsscènes bevat. Het bloed spat behoorlijk van het scherm. Vooral de scènes waarin Jezus wordt gegeseld zijn nietsverhullend in beeld gebracht.De vraag is of niet wat al te nadrukkelijk en vooral te lang de ranselende gesel op het getormenteerde lijf van Christus te zien is. Het doet afbreuk aan het schokeffect; het wordt niet erger naarmate het langer in beeld wordt gebracht. Sterker nog, je begint eraan te ‘wennen’.De film schiet daarmee zijn doel een beetje voorbij. Door het buitensporige geweld zal de kijker de diepere betekenis achter Jezus’ opoffering uit het oog verliezen.Het is dan ook jammer als alleen die weerzinwekkende beelden te prominent in de geest blijven hangen, want Gibson heeft met The passion of the Christ een mooie film afgeleverd waarin vooral James Caviezel als Christus schittert.Bijzonder is dat in de film Aramees en Latijn wordt gesproken en de orginele versie al wordt ondertiteld in het Engels.Dat er een kameel is te zien in plaats van een dromedaris, die in dat gebied voorkwam, doet verder weinig af aan het verhaal. De film kan ons in elk geval wel even stil doen staan bij de betekenis van het paasfeest. The passion of the Christ, RTL 5, zaterdag 16-04-2006, 22.00 uur
Hoe toepasselijk: in het paasweekeinde The passion of the Christ. Deze film gaat over de laatste twaalf uren in het leven van Jezus van Nazareth.Regisseur Mel Gibson kreeg in 2004 een hoop kritiek te verduren omdat de ruim twee uur durende film veel geweldsscènes bevat. Het bloed spat behoorlijk van het scherm. Vooral de scènes waarin Jezus wordt gegeseld zijn nietsverhullend in beeld gebracht.De vraag is of niet wat al te nadrukkelijk en vooral te lang de ranselende gesel op het getormenteerde lijf van Christus te zien is. Het doet afbreuk aan het schokeffect; het wordt niet erger naarmate het langer in beeld wordt gebracht. Sterker nog, je begint eraan te ‘wennen’.De film schiet daarmee zijn doel een beetje voorbij. Door het buitensporige geweld zal de kijker de diepere betekenis achter Jezus’ opoffering uit het oog verliezen.Het is dan ook jammer als alleen die weerzinwekkende beelden te prominent in de geest blijven hangen, want Gibson heeft met The passion of the Christ een mooie film afgeleverd waarin vooral James Caviezel als Christus schittert.Bijzonder is dat in de film Aramees en Latijn wordt gesproken en de orginele versie al wordt ondertiteld in het Engels.Dat er een kameel is te zien in plaats van een dromedaris, die in dat gebied voorkwam, doet verder weinig af aan het verhaal. De film kan ons in elk geval wel even stil doen staan bij de betekenis van het paasfeest. The passion of the Christ, RTL 5, zaterdag 16-04-2006, 22.00 uur
Nixon
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Hij was vijf jaar president van de Verenigde Staten. En de enige regeerder die tijdens zijn ambtsperiode opstapte. Voldoende voor een film van ruim drie uur, althans volgens regisseur Oliver Stone.Hoewel het wel iets korter had gemogen, geeft Nixon, uit 1995, een goed beeld van de intrigerende figuur Richard Nixon. Een autocraat met paranoïde trekken, die dwangmatig macht verzamelde, met middelen die niet geoorloofd waren. En die hem uiteindelijk de kop kostten (Watergate). Hij werd omringd door medewerkers die het niet in hun hoofd haalden te protesteren tegen zijn optreden.Anthony Hopkins lijkt niet erg veel op Nixon, maar zijn manier van praten, zijn bewegingen zetten, zeker na drie uur kijken, een geloofwaardige Nixon neer.Een onzeker persoon, afgunstig op de wereld waar hij niet bij hoorde, de wereld van de hoogopgeleide, rijke notabelen van de oostkust, en vaak denkend dat de hele wereld tegen hem samenspande.Maar ook een man met kwaliteiten. Zo was zijn politieke inzicht scherp, was hij intelligent, analytisch, een kenner van buitenlandse politiek. En een harde werker, en trouw aan zijn vrienden.Hopkins bestudeerde voor deze film alle toespraken van Nixon die op film zijn bewaard.In de overige rollen zijn onder anderen te zien Joan Allen (verrassende gelijkenis met Pat Nixon), Powers Boothe als Alexander Haig, Paul Sorvino als Kissinger en Bob Hoskins als J. Edgar Hoover.Stone maakte in Nixon gebruik van historische beelden, in kleur en zwart-wit. Een paar maanden voor het uitkomen van de film werden er nog beelden van de begrafenis van Nixon aan toegevoegd. De oud-staatsman overleed in 1994. Nixon, zaterdag 19-03-2006, 22.35 uur, Nederland 3
Hij was vijf jaar president van de Verenigde Staten. En de enige regeerder die tijdens zijn ambtsperiode opstapte. Voldoende voor een film van ruim drie uur, althans volgens regisseur Oliver Stone.Hoewel het wel iets korter had gemogen, geeft Nixon, uit 1995, een goed beeld van de intrigerende figuur Richard Nixon. Een autocraat met paranoïde trekken, die dwangmatig macht verzamelde, met middelen die niet geoorloofd waren. En die hem uiteindelijk de kop kostten (Watergate). Hij werd omringd door medewerkers die het niet in hun hoofd haalden te protesteren tegen zijn optreden.Anthony Hopkins lijkt niet erg veel op Nixon, maar zijn manier van praten, zijn bewegingen zetten, zeker na drie uur kijken, een geloofwaardige Nixon neer.Een onzeker persoon, afgunstig op de wereld waar hij niet bij hoorde, de wereld van de hoogopgeleide, rijke notabelen van de oostkust, en vaak denkend dat de hele wereld tegen hem samenspande.Maar ook een man met kwaliteiten. Zo was zijn politieke inzicht scherp, was hij intelligent, analytisch, een kenner van buitenlandse politiek. En een harde werker, en trouw aan zijn vrienden.Hopkins bestudeerde voor deze film alle toespraken van Nixon die op film zijn bewaard.In de overige rollen zijn onder anderen te zien Joan Allen (verrassende gelijkenis met Pat Nixon), Powers Boothe als Alexander Haig, Paul Sorvino als Kissinger en Bob Hoskins als J. Edgar Hoover.Stone maakte in Nixon gebruik van historische beelden, in kleur en zwart-wit. Een paar maanden voor het uitkomen van de film werden er nog beelden van de begrafenis van Nixon aan toegevoegd. De oud-staatsman overleed in 1994. Nixon, zaterdag 19-03-2006, 22.35 uur, Nederland 3
Apollo 13
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Houston we have a problem. Die zin (eigenlijk We’ve had a problem here) is in de ruimtevaartgeschiedenis net zo bekend als The Eagle has landed en It’s one small step for man. Die laatste twee hebben te maken met respectievelijk de landing van het eerste bemande ruimtevoertuig op de maan, de tweede op de eerste stap die een mens op dat hemellichaam zette. Het eerste citaat gaf op de dertiende april 1970 aan dat er problemen waren tijdens de maanreis van de Apollo 13.In het kort: tijdens de derde maanvlucht is er op de derde dag een ontploffing in zuurstoftank 2; gevolg is een beperkte hoeveelheid lucht, water en elektriciteit voor de driekoppige bemanning. Bij het vluchtleidingcentrum in Houston worden alle zeilen bijgezet om de drie astronauten veilig terug te krijgen.Kortom de inhoud van een spannend jongensboek of een film. Dat dacht ook Ron Howard (de kleine Richie Cunningham in de jaren zeventig-serie Happy Days) en maakte er in 1995 een speelfilm van: Apollo 13.En wat voor een. Howard, inmiddels een gerespecteerd regisseur , heeft er een realistische, spannende film van weten te maken met prachtige beelden. Een van de mooiste scènes is de lancering van de Saturnus 5 (met de computer gemaakt).Sommigen vinden dat er te veel technische termen worden gebruikt, maar wie zich nog de conversaties tussen de Apollo-bemanningen en ‘Houston” weet te herinneren uit de tijd van televisiepresentator Apollo-Henkie (Terlingen) weet dat die termen gebruikelijk waren.In de hoofdrollen schitteren onder anderen Tom Hanks (als astronaut Jim Lovell), Bill Paxton, Kevin Bacon, Gary Sinise (nu bekend van CSI New York) en Ed Harris. Apollo 13, Net 5, zondag 01-01-2006, 20.30 uur
Houston we have a problem. Die zin (eigenlijk We’ve had a problem here) is in de ruimtevaartgeschiedenis net zo bekend als The Eagle has landed en It’s one small step for man. Die laatste twee hebben te maken met respectievelijk de landing van het eerste bemande ruimtevoertuig op de maan, de tweede op de eerste stap die een mens op dat hemellichaam zette. Het eerste citaat gaf op de dertiende april 1970 aan dat er problemen waren tijdens de maanreis van de Apollo 13.In het kort: tijdens de derde maanvlucht is er op de derde dag een ontploffing in zuurstoftank 2; gevolg is een beperkte hoeveelheid lucht, water en elektriciteit voor de driekoppige bemanning. Bij het vluchtleidingcentrum in Houston worden alle zeilen bijgezet om de drie astronauten veilig terug te krijgen.Kortom de inhoud van een spannend jongensboek of een film. Dat dacht ook Ron Howard (de kleine Richie Cunningham in de jaren zeventig-serie Happy Days) en maakte er in 1995 een speelfilm van: Apollo 13.En wat voor een. Howard, inmiddels een gerespecteerd regisseur , heeft er een realistische, spannende film van weten te maken met prachtige beelden. Een van de mooiste scènes is de lancering van de Saturnus 5 (met de computer gemaakt).Sommigen vinden dat er te veel technische termen worden gebruikt, maar wie zich nog de conversaties tussen de Apollo-bemanningen en ‘Houston” weet te herinneren uit de tijd van televisiepresentator Apollo-Henkie (Terlingen) weet dat die termen gebruikelijk waren.In de hoofdrollen schitteren onder anderen Tom Hanks (als astronaut Jim Lovell), Bill Paxton, Kevin Bacon, Gary Sinise (nu bekend van CSI New York) en Ed Harris. Apollo 13, Net 5, zondag 01-01-2006, 20.30 uur
Up Close & Personal
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Jessica Savitch was een Amerikaanse televisieverslaggever en de eerste vrouwelike ‘anchor’. Ze begon haar carrière als voice-over (commentaarstem) bij een radiostation in Atlantic City en kreeg later haar eigen radioprogramma. In 1972, 25 jaar oud, werd ze ontdekt door een talentenjager die haar aanbeval bij een televisiestation in Philadelphia. Ze werd landelijk bekend tijdens het televisiedebat tussen presidentskandidaten Gerard Ford en Jimmy Carter en werd een jaar later voor NBC vaste verslaggever bij de senaat.Terwijl haar carrière een grote vlucht nam, ging het haar privé minder voor de wind. Een knipperlichtrelatie met een gewelddadige reporter, twee huwelijken, beschuldigingen van drugsgebruik en onzedelijk gedrag, kortom voldoende ingrediënten voor een boek en later een speelfilm. In 1996, dertien jaar na haar dood, kwam Up Close & Personal uit losjes gebaseerd op Savitchs leven, beschreven in het boek Golden Girl; The story of Jessica Savitch van Alanna Nash. In de film gaat het om Sally Atwater (gespeeld door Michelle Pfeiffer) die probeert haar weg te vinden in de ogenschijnlijk aantrekkelijke, maar keiharde wereld van de televisiejournalistiek.Robert Redford speelt Warren Justice, een oude rot in het vak die Sally in haar carrière begeleidt en van haar een echte nieuwsjager maakt.Alhoewel de romantiek in deze film ook speelt, is het toch een film over nieuws en journalistiek. De film oogste destijds veel goede kritieken; met name Pfeiffer werd geroemd. De muziekliefhebbers herkenen ongetwijfeld de song Because you loved me van Celine Dion.Wie meer wil weten van het echte verhaal van Jessica Savitch, moet de film Almost Golden: The Jessica Savitch Story uit 1995 bekijken. Met de echte Jessica Savitch is het slecht afgelopen: zij verongelukte samen met Martin Fischbein van de New York Post. Up Close & Personal, vrijdag 26-11-2005, RTL5, 20.30 uur
Jessica Savitch was een Amerikaanse televisieverslaggever en de eerste vrouwelike ‘anchor’. Ze begon haar carrière als voice-over (commentaarstem) bij een radiostation in Atlantic City en kreeg later haar eigen radioprogramma. In 1972, 25 jaar oud, werd ze ontdekt door een talentenjager die haar aanbeval bij een televisiestation in Philadelphia. Ze werd landelijk bekend tijdens het televisiedebat tussen presidentskandidaten Gerard Ford en Jimmy Carter en werd een jaar later voor NBC vaste verslaggever bij de senaat.Terwijl haar carrière een grote vlucht nam, ging het haar privé minder voor de wind. Een knipperlichtrelatie met een gewelddadige reporter, twee huwelijken, beschuldigingen van drugsgebruik en onzedelijk gedrag, kortom voldoende ingrediënten voor een boek en later een speelfilm. In 1996, dertien jaar na haar dood, kwam Up Close & Personal uit losjes gebaseerd op Savitchs leven, beschreven in het boek Golden Girl; The story of Jessica Savitch van Alanna Nash. In de film gaat het om Sally Atwater (gespeeld door Michelle Pfeiffer) die probeert haar weg te vinden in de ogenschijnlijk aantrekkelijke, maar keiharde wereld van de televisiejournalistiek.Robert Redford speelt Warren Justice, een oude rot in het vak die Sally in haar carrière begeleidt en van haar een echte nieuwsjager maakt.Alhoewel de romantiek in deze film ook speelt, is het toch een film over nieuws en journalistiek. De film oogste destijds veel goede kritieken; met name Pfeiffer werd geroemd. De muziekliefhebbers herkenen ongetwijfeld de song Because you loved me van Celine Dion.Wie meer wil weten van het echte verhaal van Jessica Savitch, moet de film Almost Golden: The Jessica Savitch Story uit 1995 bekijken. Met de echte Jessica Savitch is het slecht afgelopen: zij verongelukte samen met Martin Fischbein van de New York Post. Up Close & Personal, vrijdag 26-11-2005, RTL5, 20.30 uur
Pleure pas Germaine
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Er staat niet zo vaak een Belgische film in deze rubriek, maar Pleure pas Germaine past daar wel in. Deze Belgisch-Frans-Spaanse tragikomische film uit 2000 van regisseur Alain De Halleux kan een roadmovie worden genoemd. Dit type films kenmerkt zich door sleutelwoorden als vrijheid, onderweg zijn, op de vlucht zijn en vaak onbereikbare romantische liefde en morsige motels.Voorbeelden zijn: Easy Rider (1969), Thelma and Louise (1991), maar ook The African Queen (1951). Pleure pas Germaine is eigenlijk de eerste roadmovie van België. Kort de inhoud: Gilles vertrekt met zijn gezin (vrouw en vier kinderen) met een minibusje uit Vilvoorde, op weg naar de Spaane Pyreneeën, waar zijn vrouw is geboren. De echte reden voor zijn tocht naar Spanje is dat volgens een vriend daar de moordenaar van zijn oudste dochter te vinden is. De door de politie als zelfmoord bestempelde dood van zijn dochter heeft een zware wissel getrokken op het gezin en met name Gilles.De film is gemaakt naar het gelijknamige boek van de Canadese auteur Claude Jasmin.Voor regisseur De Halleux was het zijn filmdebuut voor de bioscoop.De in 1957 geboren cineast ’scoorde’ gelijk goed want zijn rolprent was de verrassing van het Filmfestival van Vlaanderen in 2000. De prijs van de jongerenjury viel hem ten deel. Bovendien kreeg de film een eervolle vermelding op het Bogota Film Festival.De Halleux werkte vierenhalf jaar aan deze kleinschalige productie waarvoor hij wel enkele gerenommeerde acteurs wist te strikken. Zoals Dirk Roofthooft (De Duistere Diamant, Kaas) die een geloofwaardige Gilles neerzet. In de film worden enkele zware thema’s aangesneden, zoals zelfmoord en kindermisbruik, maar door het redelijk licht, maar nooit oppervlakkig te brengen, is hij het bekijken zeker waard. Pleure pas Germaine, Canvas, zaterdag 23-10-2005, 23.35 uur
Er staat niet zo vaak een Belgische film in deze rubriek, maar Pleure pas Germaine past daar wel in. Deze Belgisch-Frans-Spaanse tragikomische film uit 2000 van regisseur Alain De Halleux kan een roadmovie worden genoemd. Dit type films kenmerkt zich door sleutelwoorden als vrijheid, onderweg zijn, op de vlucht zijn en vaak onbereikbare romantische liefde en morsige motels.Voorbeelden zijn: Easy Rider (1969), Thelma and Louise (1991), maar ook The African Queen (1951). Pleure pas Germaine is eigenlijk de eerste roadmovie van België. Kort de inhoud: Gilles vertrekt met zijn gezin (vrouw en vier kinderen) met een minibusje uit Vilvoorde, op weg naar de Spaane Pyreneeën, waar zijn vrouw is geboren. De echte reden voor zijn tocht naar Spanje is dat volgens een vriend daar de moordenaar van zijn oudste dochter te vinden is. De door de politie als zelfmoord bestempelde dood van zijn dochter heeft een zware wissel getrokken op het gezin en met name Gilles.De film is gemaakt naar het gelijknamige boek van de Canadese auteur Claude Jasmin.Voor regisseur De Halleux was het zijn filmdebuut voor de bioscoop.De in 1957 geboren cineast ’scoorde’ gelijk goed want zijn rolprent was de verrassing van het Filmfestival van Vlaanderen in 2000. De prijs van de jongerenjury viel hem ten deel. Bovendien kreeg de film een eervolle vermelding op het Bogota Film Festival.De Halleux werkte vierenhalf jaar aan deze kleinschalige productie waarvoor hij wel enkele gerenommeerde acteurs wist te strikken. Zoals Dirk Roofthooft (De Duistere Diamant, Kaas) die een geloofwaardige Gilles neerzet. In de film worden enkele zware thema’s aangesneden, zoals zelfmoord en kindermisbruik, maar door het redelijk licht, maar nooit oppervlakkig te brengen, is hij het bekijken zeker waard. Pleure pas Germaine, Canvas, zaterdag 23-10-2005, 23.35 uur
A room with a view
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Hoogstaand Brits drama, fraai Engels acteerwerk, schitterende beelden, dat moet welhaast een film van James Ivory zijn. We hebben het over A room with a view, een film uit 1985, gemaakt naar het gelijknamige boek van E.M. Forster, Engels schrijver en criticus en vriend van Virginia Woolf. Hij schreef het verhaal op basis van zijn reizen en vakanties samen met zijn moeder naar en in Italië. Howards Ends door Ivory verfilmd; zijn meestbekende en succesvolste werk, Passage to India, werd in 1984 door regisseur David Lean op film vastgelegd.In A room with a view het verhaal speelt in het begin van de vorige eeuw gaat Lucy Honeychurch (Helena Bonham Carter) met haar chaperonne Miss Bartlett (Maggie Smith) naar Firenze in Italië. Daar blijkt dat hun kamer niet het uitzicht heeft dat ze verwacht hadden. Uiteindelijk ruilen Mr. Emerson (Denholm Elliott) en zijn zoon George (Julian Sands) hun kamer met de dames. En dat is het begin van allerlei romantische verwikkelingen. In het verhaal is duidelijk Forster’s scherpe oog te merken voor individuen die gemangeld worden tussen de verschillende sociale klassen en standen.Ivory blijkt uitstekend de kunst te verstaan op bijna dichterlijk mooie wijze een verhaal te vertellen: visuele poëzie. Hij wordt in deze film gesteund door de top van de Engelse acteerklasse: Denholm Elliott, Judi Dench, Daniel-Day Lewis. Opmerkelijk is dat Ivory als Amerikaan in veel van zijn films die typisch Engelse sfeer weet op te roepen. De inmiddels 75-jarige regisseur is geboren in Californië en zijn eerste films speelden zich allemaal af in India en waren sterk beïnvloed door de stijl van Satyajit Ray en Jean Renoir.Later wijdde hij zich aan de Engelse literatuur en dat leverde hem uiteindelijk de erkenning en waardering op die hij verdient.A room with a view maakte hij met de Indiase producer Ismail Merchant die afgelopen mei op 68-jarige leeftijd overleed. A room with a view, zaterdag 18-09-2005, RTL4, 0.10 uur
Hoogstaand Brits drama, fraai Engels acteerwerk, schitterende beelden, dat moet welhaast een film van James Ivory zijn. We hebben het over A room with a view, een film uit 1985, gemaakt naar het gelijknamige boek van E.M. Forster, Engels schrijver en criticus en vriend van Virginia Woolf. Hij schreef het verhaal op basis van zijn reizen en vakanties samen met zijn moeder naar en in Italië. Howards Ends door Ivory verfilmd; zijn meestbekende en succesvolste werk, Passage to India, werd in 1984 door regisseur David Lean op film vastgelegd.In A room with a view het verhaal speelt in het begin van de vorige eeuw gaat Lucy Honeychurch (Helena Bonham Carter) met haar chaperonne Miss Bartlett (Maggie Smith) naar Firenze in Italië. Daar blijkt dat hun kamer niet het uitzicht heeft dat ze verwacht hadden. Uiteindelijk ruilen Mr. Emerson (Denholm Elliott) en zijn zoon George (Julian Sands) hun kamer met de dames. En dat is het begin van allerlei romantische verwikkelingen. In het verhaal is duidelijk Forster’s scherpe oog te merken voor individuen die gemangeld worden tussen de verschillende sociale klassen en standen.Ivory blijkt uitstekend de kunst te verstaan op bijna dichterlijk mooie wijze een verhaal te vertellen: visuele poëzie. Hij wordt in deze film gesteund door de top van de Engelse acteerklasse: Denholm Elliott, Judi Dench, Daniel-Day Lewis. Opmerkelijk is dat Ivory als Amerikaan in veel van zijn films die typisch Engelse sfeer weet op te roepen. De inmiddels 75-jarige regisseur is geboren in Californië en zijn eerste films speelden zich allemaal af in India en waren sterk beïnvloed door de stijl van Satyajit Ray en Jean Renoir.Later wijdde hij zich aan de Engelse literatuur en dat leverde hem uiteindelijk de erkenning en waardering op die hij verdient.A room with a view maakte hij met de Indiase producer Ismail Merchant die afgelopen mei op 68-jarige leeftijd overleed. A room with a view, zaterdag 18-09-2005, RTL4, 0.10 uur
Clockwise
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
De oudere generatie kent hem nog van de absurdistische humor van Monty python, voor de iets jongere generatie zal zijn creatie van Basil in Fawlty towers onvergetelijk zijn. De bioscoopfilm Clockwise uit 1986 is een must voor elke tijdneuroot, controlefreak en uiteraard liefhebber van John Cleese.In deze film van regisseur Christopher Morahan speelt Cleese het door punctualiteit geobsedeerde schoolhoofd Brian Stimpson die op tijd moet zijn voor een belangrijke toespraak. De man die van zijn leerlingen en collega’s het uiterste eist, blijft echter geen tegenslag gespaard.De 1.95 meter lange Cleese (1939) studeerde rechten op Cambridge, al bracht hij meer tijd door met een comedygroep waar hij ook de latere Monty Python-collega Graham Chapman ontmoette.De doorbraak bij het ‘grote’ publiek kwam met de knotsgekke humor van Monthy python’s flying circus (1969). Na drie seizoenen verliet Cleese de show, maar maakte nog wel met Eric Idle, Graham Chapman, Terry Gilliam, Terry Jones en Michael Palin diverse films als Monthy python and the holy grail en Life of Brian, voor hij in 1975 met Fawlty towers op de buis verscheen. Hoewel er slechts twaalf afleveringen zijn gemaakt, wordt er ook nu nog door generaties (de serie is een groot aantal keren herhaald) om gelachen.In 1988 oogstte hij succes met A fish called Wanda (met Jamie Lee Curtis). Inmiddels is hij ook de nieuwe Q (de uitvinder) in de James Bond-films en speelt hij Nearly Headless Nick in de Harry Potter-films.Hij maakte ook een serie van korte management leer- en trainingsprogramma’s over hoe om te gaan met stress en ongewone situaties (uiteraard met humor want volgens Cleese blijft datgene wat met humor wordt gebracht langer hangen). Dat is wellicht ook de voedingsbodem geweest voor de neurotische rol van Brian Stimpson in Clockwise.Het is tijdloze humor, maar ja, als je niet van dit soort humor houdt is het een beproeving. Uiteraard weet je dat alles fout gaat, maar de manier waarop Cleese alles fout laat gaan getuigt van klasse.Maar Cleese doet het niet alleen; hij kan gloreren mede dank zij de bijrollen van Stephen Moore als de verdachte muziekleraar en Alison Steadman als Stimpsons vrouw die hem ervan verdenkt een affaire met een andere vrouw te hebben.Kortom, nu het schoolseizoen weer begint een leuke opsteker. Clockwise, vrijdag 21-08-2005, 19.10 uur, Net 5
De oudere generatie kent hem nog van de absurdistische humor van Monty python, voor de iets jongere generatie zal zijn creatie van Basil in Fawlty towers onvergetelijk zijn. De bioscoopfilm Clockwise uit 1986 is een must voor elke tijdneuroot, controlefreak en uiteraard liefhebber van John Cleese.In deze film van regisseur Christopher Morahan speelt Cleese het door punctualiteit geobsedeerde schoolhoofd Brian Stimpson die op tijd moet zijn voor een belangrijke toespraak. De man die van zijn leerlingen en collega’s het uiterste eist, blijft echter geen tegenslag gespaard.De 1.95 meter lange Cleese (1939) studeerde rechten op Cambridge, al bracht hij meer tijd door met een comedygroep waar hij ook de latere Monty Python-collega Graham Chapman ontmoette.De doorbraak bij het ‘grote’ publiek kwam met de knotsgekke humor van Monthy python’s flying circus (1969). Na drie seizoenen verliet Cleese de show, maar maakte nog wel met Eric Idle, Graham Chapman, Terry Gilliam, Terry Jones en Michael Palin diverse films als Monthy python and the holy grail en Life of Brian, voor hij in 1975 met Fawlty towers op de buis verscheen. Hoewel er slechts twaalf afleveringen zijn gemaakt, wordt er ook nu nog door generaties (de serie is een groot aantal keren herhaald) om gelachen.In 1988 oogstte hij succes met A fish called Wanda (met Jamie Lee Curtis). Inmiddels is hij ook de nieuwe Q (de uitvinder) in de James Bond-films en speelt hij Nearly Headless Nick in de Harry Potter-films.Hij maakte ook een serie van korte management leer- en trainingsprogramma’s over hoe om te gaan met stress en ongewone situaties (uiteraard met humor want volgens Cleese blijft datgene wat met humor wordt gebracht langer hangen). Dat is wellicht ook de voedingsbodem geweest voor de neurotische rol van Brian Stimpson in Clockwise.Het is tijdloze humor, maar ja, als je niet van dit soort humor houdt is het een beproeving. Uiteraard weet je dat alles fout gaat, maar de manier waarop Cleese alles fout laat gaan getuigt van klasse.Maar Cleese doet het niet alleen; hij kan gloreren mede dank zij de bijrollen van Stephen Moore als de verdachte muziekleraar en Alison Steadman als Stimpsons vrouw die hem ervan verdenkt een affaire met een andere vrouw te hebben.Kortom, nu het schoolseizoen weer begint een leuke opsteker. Clockwise, vrijdag 21-08-2005, 19.10 uur, Net 5
The Madness of King
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
George Yes, Prime Minister. Deze zin, meewarig uitgesproken door Sir Humphrey Appleby, zal menig televisiekijker zich nog wel herinneren uit de gelijknamige tv-serie die eind jaren tachtig werd uitgezonden. De rol van Chef van het Kabinet Appleby, die de stuntelende minister-president voor vele miskleunen moet behoeden, werd gespeeld door Nigel Hawthorne. Deze gevierde Engelse acteur speelt ook de hoofdrol in de film The Madness of King George uit 1994. Deze Engelse historische speelfilm van regisseur Nicholas Hytner vertelt het verhaal van George III die al dertig jaar over Engeland regeert als hij in 1788 de macht over de Amerikaanse kolonies én zijn verstand dreigt te verliezen. Hij kraamt onzin uit, betast vrouwen en verstoort concerten. Zijn zoon is uit op de troon en de koningin zoekt een specialist die kan uitzoeken wat er aan de hand is.Later is gebleken dat koning George III leed aan de erfelijke stofwisselingsziekte porfyrie. Hij versleet veertig artsen die gehinderd werden door het feit dat hun majesteit het eerste woord tot hen moest richten. Aangezien hij dit vrijwel nooit deed, speelden de consulten zich af onder drukkend stilzwijgen. Wel werd geconstateerd dat zijn urine tijdens aanvallen een portwijnrode verkleuring vertoonde (porfyrie komt van het Griekse ‘porphuros’ wat purper betekent).Hoewel de film af en toe heel amusant is, is het ook een triest verhaal over de medische praktijk in de laat achttiende eeuw en biedt het een kijkje binnen de paleismuren.Nigel Hawthorne speelt de rol zeer overtuigend; helemaal onbekend met de figuur was hij niet, omdat hij ook op het toneel deze rol speelde. In 1992 won hij voor die vertolking zelfs de Olivier Award. Het toneel is ook de plek waar Hawthorne grote triomfen vierde in de jaren zestig, zeventig en tachtig. De in 1929 geboren Hawthorne werd bij het grote publiek echter pas bekend door zijn rol van kabinetschef Appleby in Yes Minister in 1980, de voorloper van Yes Prime Minister. Maar in The Madness of King George schittert niet alleen de eind 2001 overleden Hawthorne. Ook Helen Mirren (bekend van Prime Suspect, Calender Girls), Ian Holm en Rupert Graves vestigen de aandacht op zich. The Madness of King George, zaterdag 26-06-2006, België 2 (Canvas) 22.40 uur
George Yes, Prime Minister. Deze zin, meewarig uitgesproken door Sir Humphrey Appleby, zal menig televisiekijker zich nog wel herinneren uit de gelijknamige tv-serie die eind jaren tachtig werd uitgezonden. De rol van Chef van het Kabinet Appleby, die de stuntelende minister-president voor vele miskleunen moet behoeden, werd gespeeld door Nigel Hawthorne. Deze gevierde Engelse acteur speelt ook de hoofdrol in de film The Madness of King George uit 1994. Deze Engelse historische speelfilm van regisseur Nicholas Hytner vertelt het verhaal van George III die al dertig jaar over Engeland regeert als hij in 1788 de macht over de Amerikaanse kolonies én zijn verstand dreigt te verliezen. Hij kraamt onzin uit, betast vrouwen en verstoort concerten. Zijn zoon is uit op de troon en de koningin zoekt een specialist die kan uitzoeken wat er aan de hand is.Later is gebleken dat koning George III leed aan de erfelijke stofwisselingsziekte porfyrie. Hij versleet veertig artsen die gehinderd werden door het feit dat hun majesteit het eerste woord tot hen moest richten. Aangezien hij dit vrijwel nooit deed, speelden de consulten zich af onder drukkend stilzwijgen. Wel werd geconstateerd dat zijn urine tijdens aanvallen een portwijnrode verkleuring vertoonde (porfyrie komt van het Griekse ‘porphuros’ wat purper betekent).Hoewel de film af en toe heel amusant is, is het ook een triest verhaal over de medische praktijk in de laat achttiende eeuw en biedt het een kijkje binnen de paleismuren.Nigel Hawthorne speelt de rol zeer overtuigend; helemaal onbekend met de figuur was hij niet, omdat hij ook op het toneel deze rol speelde. In 1992 won hij voor die vertolking zelfs de Olivier Award. Het toneel is ook de plek waar Hawthorne grote triomfen vierde in de jaren zestig, zeventig en tachtig. De in 1929 geboren Hawthorne werd bij het grote publiek echter pas bekend door zijn rol van kabinetschef Appleby in Yes Minister in 1980, de voorloper van Yes Prime Minister. Maar in The Madness of King George schittert niet alleen de eind 2001 overleden Hawthorne. Ook Helen Mirren (bekend van Prime Suspect, Calender Girls), Ian Holm en Rupert Graves vestigen de aandacht op zich. The Madness of King George, zaterdag 26-06-2006, België 2 (Canvas) 22.40 uur
Todo sobre mi madre
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Todo sobre mi madre is een Spaans-Franse tragikomedie uit 1999 van regisseur Pedro Almodóvar. Hij is na Luis Buñuel de meestbekende filmmaker van Spanje. Zijn Hable con ella uit 2002 is door velen gezien in de bioscoop; de film die dit weekeinde op televisie is te zien, is van drie jaar daarvoor, maar was toch al de 25ste film van Almodóvar.Todo sobre mi madre (de internationale titel luidt All about my mother) gaat over de alleenstaande moeder Manuela. Zij reist na de dood van haar zeventienjarige zoon Esteban van Madrid naar Barcelona. Ze wil Estebans vader, de travestiet Lola, die niet eens weet dat hij een zoon had, inlichten. Manuela kan prima opschieten met Lola en zijn excentrieke vrienden en komt zo in het reine met de dood van haar zoon.Het levensverhaal van de 55-jarige regisseur Pedro Almodóvar Caballero, zoals zijn volledige naam luidt, leest al een filmscript. Hij werd geboren in een klein Spaans plaatsje in de regio La Mancha. Op zijn negentiende vertrok hij naar Madrid waar hij geld verdiende door tweedehands spullen te verkopen. Hij kon geen filmstudie volgen omdat hij het geld er niet voor had en in het begin van de jaren zeventig de filmacademies onder Franco’s bewind waren gesloten.Met zijn zuurverdiende geld kocht hij een Super 8-camera en maakte met wat vrienden korte films. Als snel ging zijn naam rond in het culturele circuit. Zijn eerste ‘echte’ grote film was Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón in 1980.Todo sobre mi madre werd in ‘99 gezien als zijn beste film ; ook internationaal, want de film won een Oscar voor beste niet-Engelstalige film en een Golden Globe.De film kent zoals veel van Almodóvars films verrassende scènes en opmerkelijk cameragebruik (bijvoorbeeld bij de dood van Esteban). Hij maakt gebruik van extreme (maar geen ongeloofwaardige) typetjes en laat genoeg over aan de eigen fantasie van de kijker. De film wordt gezien als een ode aan de vrouw, met name aan de moeder van Almodóvar.In de hoofdrollen zijn te zien de Argentijnse Cecilia Roth als Manuela, Marisa Paredes (beiden waren ook even te zien in Hable con ella) en de Spaanse Penélope Cruz die ook in Amerikaanse films gloreert (Vanilla Sky, Captains Corelli Mandolin, Blow). Todo sobre mi madre, vrijdag 04-06-2005, op CANVAS, 22.40 uur
Todo sobre mi madre is een Spaans-Franse tragikomedie uit 1999 van regisseur Pedro Almodóvar. Hij is na Luis Buñuel de meestbekende filmmaker van Spanje. Zijn Hable con ella uit 2002 is door velen gezien in de bioscoop; de film die dit weekeinde op televisie is te zien, is van drie jaar daarvoor, maar was toch al de 25ste film van Almodóvar.Todo sobre mi madre (de internationale titel luidt All about my mother) gaat over de alleenstaande moeder Manuela. Zij reist na de dood van haar zeventienjarige zoon Esteban van Madrid naar Barcelona. Ze wil Estebans vader, de travestiet Lola, die niet eens weet dat hij een zoon had, inlichten. Manuela kan prima opschieten met Lola en zijn excentrieke vrienden en komt zo in het reine met de dood van haar zoon.Het levensverhaal van de 55-jarige regisseur Pedro Almodóvar Caballero, zoals zijn volledige naam luidt, leest al een filmscript. Hij werd geboren in een klein Spaans plaatsje in de regio La Mancha. Op zijn negentiende vertrok hij naar Madrid waar hij geld verdiende door tweedehands spullen te verkopen. Hij kon geen filmstudie volgen omdat hij het geld er niet voor had en in het begin van de jaren zeventig de filmacademies onder Franco’s bewind waren gesloten.Met zijn zuurverdiende geld kocht hij een Super 8-camera en maakte met wat vrienden korte films. Als snel ging zijn naam rond in het culturele circuit. Zijn eerste ‘echte’ grote film was Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón in 1980.Todo sobre mi madre werd in ‘99 gezien als zijn beste film ; ook internationaal, want de film won een Oscar voor beste niet-Engelstalige film en een Golden Globe.De film kent zoals veel van Almodóvars films verrassende scènes en opmerkelijk cameragebruik (bijvoorbeeld bij de dood van Esteban). Hij maakt gebruik van extreme (maar geen ongeloofwaardige) typetjes en laat genoeg over aan de eigen fantasie van de kijker. De film wordt gezien als een ode aan de vrouw, met name aan de moeder van Almodóvar.In de hoofdrollen zijn te zien de Argentijnse Cecilia Roth als Manuela, Marisa Paredes (beiden waren ook even te zien in Hable con ella) en de Spaanse Penélope Cruz die ook in Amerikaanse films gloreert (Vanilla Sky, Captains Corelli Mandolin, Blow). Todo sobre mi madre, vrijdag 04-06-2005, op CANVAS, 22.40 uur
Das Boot
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Das Boot
Das Boot is een van de duurste films ooit in Duitsland gemaakt (destijds, in 1981, met een budget van 15 miljoen euro). Volgens velen is het ook een van de beste oorlogsfilms. Regisseur Wolfgang Petersen (vorig jaar nog in de belangstelling met Troy) is er in geslaagd om de beklemmende en vaak angstige sfeer in een duikboot tijdens de Tweede Wereldoorlog zo neer te zetten dat de kijker in de huiskamer de ellende voelt.Het verhaal begint in La Rochelle, Frankrijk, in het najaar van 1941, waar vijftig mannen hun voorlopig laatste vertier zoeken in een nachtclub. De volgende morgen gaan ze aan boord van de Duitse onderzeeër U-96 en beginnen aan een gevaarlijke en lange reis met onbekende bestemming:De verveling neemt al snel toe; tot het moment dat vijandelijke schepen in zicht komen. Verveling slaat om in angst en wanhoop.De geschiedenis van de Duitse duikboten in de Tweede Wereldoorlkog is een treurige: van de 40.000 mannen die op U-boten de zee op werden gestuurd, kwamen er 30.000 niet meer terug.De film is gebaseerd op het boek van oorlogscorrespondent Lothar-Günther Buschheim uit 1973, waarin hij zijn persoonlijke ervaringen heeft beschreven als bemanningslid op een duikboot (in de film de wat naïeve en idealistische journalist Werner).De versie die dit weekeinde op Duitsland 1 is te zien is een in 1996 door Petersen nabewerkte productie van de bioscoopfilm. Deze versie duurt met 200 minuten ruim een uur langer.In deze lange film worden de karakters van onder anderen Kapitän Hellriegel (Jürgen Prochnow), Chefingenieur Johann (Erwin Leder), eerste machinist/journalist Werner (Herbert Grönemeyer) en Chef Ingenieur Grade (Klaus Wennemann) daardoor wat beter uitgewerkt.Petersen weet op indringende wijze de sfeer, het ruimtegebrek, de angst en de verveling neer te zetten. Hij liet de acteurs tijdens de opnamen zelfs nauwelijks buiten om zo de bleke huidtint tijdens een langdurig verblijf op een onderzeeboot te krijgen.Het resultaat is dat de verschrikkingen van de oorlog helder worden uitgebeeld in menselijk leed. Ook de vijand van de westerse wereld in die jaren blijkt te bestaan uit mensen van vlees en bloed.
Das Boot (Director’s cut), zaterdag 31-04-2005, Duitsland 1, 23.10 uur
Das Boot
Das Boot is een van de duurste films ooit in Duitsland gemaakt (destijds, in 1981, met een budget van 15 miljoen euro). Volgens velen is het ook een van de beste oorlogsfilms. Regisseur Wolfgang Petersen (vorig jaar nog in de belangstelling met Troy) is er in geslaagd om de beklemmende en vaak angstige sfeer in een duikboot tijdens de Tweede Wereldoorlog zo neer te zetten dat de kijker in de huiskamer de ellende voelt.Het verhaal begint in La Rochelle, Frankrijk, in het najaar van 1941, waar vijftig mannen hun voorlopig laatste vertier zoeken in een nachtclub. De volgende morgen gaan ze aan boord van de Duitse onderzeeër U-96 en beginnen aan een gevaarlijke en lange reis met onbekende bestemming:De verveling neemt al snel toe; tot het moment dat vijandelijke schepen in zicht komen. Verveling slaat om in angst en wanhoop.De geschiedenis van de Duitse duikboten in de Tweede Wereldoorlkog is een treurige: van de 40.000 mannen die op U-boten de zee op werden gestuurd, kwamen er 30.000 niet meer terug.De film is gebaseerd op het boek van oorlogscorrespondent Lothar-Günther Buschheim uit 1973, waarin hij zijn persoonlijke ervaringen heeft beschreven als bemanningslid op een duikboot (in de film de wat naïeve en idealistische journalist Werner).De versie die dit weekeinde op Duitsland 1 is te zien is een in 1996 door Petersen nabewerkte productie van de bioscoopfilm. Deze versie duurt met 200 minuten ruim een uur langer.In deze lange film worden de karakters van onder anderen Kapitän Hellriegel (Jürgen Prochnow), Chefingenieur Johann (Erwin Leder), eerste machinist/journalist Werner (Herbert Grönemeyer) en Chef Ingenieur Grade (Klaus Wennemann) daardoor wat beter uitgewerkt.Petersen weet op indringende wijze de sfeer, het ruimtegebrek, de angst en de verveling neer te zetten. Hij liet de acteurs tijdens de opnamen zelfs nauwelijks buiten om zo de bleke huidtint tijdens een langdurig verblijf op een onderzeeboot te krijgen.Het resultaat is dat de verschrikkingen van de oorlog helder worden uitgebeeld in menselijk leed. Ook de vijand van de westerse wereld in die jaren blijkt te bestaan uit mensen van vlees en bloed.
Das Boot (Director’s cut), zaterdag 31-04-2005, Duitsland 1, 23.10 uur
Heavenly Creatures
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Heavenly Creatures
De filmliefhebber kan rond de feestdagen meestal zijn hart ophalen. Alle omroepen en zenders zenden dan veel films uit en zo is dat ook dit weekeinde. Het aanbod is divers: wie in de paassferen wil blijven kan terecht bij The gospel of John (zondag, Ned.1 23.00 uur) of Jésus de Montreal (maandag, Ned.1 23.40 uur). All the president’s men (over het Watergateschandaal) blijft uit historisch oogpunt eigenlijk verplichte kost en de liefhebbers van ‘gouwe ouwen’ zullen met plezier naar Ben Hur (maandag, Net5 20.30 uur) kijken.Wie Kate Winslet in haar eerste grote filmrol wil zien, dient naar Heavenly creatures te kijken. Deze Nieuw-Zeelandse- Engelse-Duitse productie uit 1994 vertelt het waargebeurde verhaal van de Nieuw-Zeelandse vriendinnen Pauline Rieper en Juliet Hulme (die later als schrijfster Anne Perry bekend werd).In het begin van de jaren vijftig vindt Pauline (Melanie Lynskey) in Christchurch een vriendin ‘voor het leven’ in Juliet (Kate Winslet) die met haar ouders in het dorpje komt wonen. De tieners delen een passie voor schrijven en zanger Mario Lanza. Ze scheppen hun eigen melodramatische fantasiewereld.Hun obsessieve vriendschap drijft de twee echter in het ongeluk als Paulines ouders proberen de intense band tussen de twee te breken. Ze nemen een dramatisch besluit om Paulines moeder te vermoorden.Na bloederige films als Bad Taste en Braindead maakte regisseur Peter Jackson (die later roem zou verwerven met The Lord of the Rings-trilogie) met Heavenly creatures een van zijn beste werken.Jackson is heel dicht bij de waarheid gebleven. In de film wordt een deel van het verhaal verteld door Melanie Lynskey, die Pauline speelt, waarbij de gesproken tekst een letterlijke weergave is van hetgeen Pauline Rieper in haar dagboek heeft geschreven. Het script, van Jackson en Frances Walsh, was goed voor een Oscar-nominatie in 1995. Op het filmfestival van Venetië kreeg Jackson de Zilveren Leeuw.Voor actrice Kate Winslet was de film haar debuut op het grote witte doek. Zij werd gekozen uit 175 kandidaten. Jackson heeft de film zoveel mogelijk gefilmd op de locaties in Nieuw-Zeeland waar het drama in het echt ook heeft plaatsgevonden.
Heavenly creatures, zaterdag 27-03-2005, 23.10 uur op Nederland 3
Heavenly Creatures
De filmliefhebber kan rond de feestdagen meestal zijn hart ophalen. Alle omroepen en zenders zenden dan veel films uit en zo is dat ook dit weekeinde. Het aanbod is divers: wie in de paassferen wil blijven kan terecht bij The gospel of John (zondag, Ned.1 23.00 uur) of Jésus de Montreal (maandag, Ned.1 23.40 uur). All the president’s men (over het Watergateschandaal) blijft uit historisch oogpunt eigenlijk verplichte kost en de liefhebbers van ‘gouwe ouwen’ zullen met plezier naar Ben Hur (maandag, Net5 20.30 uur) kijken.Wie Kate Winslet in haar eerste grote filmrol wil zien, dient naar Heavenly creatures te kijken. Deze Nieuw-Zeelandse- Engelse-Duitse productie uit 1994 vertelt het waargebeurde verhaal van de Nieuw-Zeelandse vriendinnen Pauline Rieper en Juliet Hulme (die later als schrijfster Anne Perry bekend werd).In het begin van de jaren vijftig vindt Pauline (Melanie Lynskey) in Christchurch een vriendin ‘voor het leven’ in Juliet (Kate Winslet) die met haar ouders in het dorpje komt wonen. De tieners delen een passie voor schrijven en zanger Mario Lanza. Ze scheppen hun eigen melodramatische fantasiewereld.Hun obsessieve vriendschap drijft de twee echter in het ongeluk als Paulines ouders proberen de intense band tussen de twee te breken. Ze nemen een dramatisch besluit om Paulines moeder te vermoorden.Na bloederige films als Bad Taste en Braindead maakte regisseur Peter Jackson (die later roem zou verwerven met The Lord of the Rings-trilogie) met Heavenly creatures een van zijn beste werken.Jackson is heel dicht bij de waarheid gebleven. In de film wordt een deel van het verhaal verteld door Melanie Lynskey, die Pauline speelt, waarbij de gesproken tekst een letterlijke weergave is van hetgeen Pauline Rieper in haar dagboek heeft geschreven. Het script, van Jackson en Frances Walsh, was goed voor een Oscar-nominatie in 1995. Op het filmfestival van Venetië kreeg Jackson de Zilveren Leeuw.Voor actrice Kate Winslet was de film haar debuut op het grote witte doek. Zij werd gekozen uit 175 kandidaten. Jackson heeft de film zoveel mogelijk gefilmd op de locaties in Nieuw-Zeeland waar het drama in het echt ook heeft plaatsgevonden.
Heavenly creatures, zaterdag 27-03-2005, 23.10 uur op Nederland 3
Two Bits
Filmtip van Hans Bouwman, zoals verschenen in De Bijlage van dagblad De Gelderlander in de rubriek Weekendfilm (films op televisie)
Two Bits
De film Two Bits is zeker niet de beste film van Al Pacino (The Godfather, Serpico, Donnie Brasco), maar wel een interessante. Meestal is de inmiddels al bijna 65-jarige Pacino een brok dynamiet, dat de ene keer wel, de andere keer niet tot ontploffing komt.In Two Bits uit 1995 speelt hij een zeer ingetogen opa-rol, compleet met grijs haar en fraaie snor. Het verhaal speelt in Amerika, in de zomer van 1933, in de tijd van de Grote Depressie, de tijd van armoede, werkloosheid en criminaliteit.De twaalfjarige Gennaro woont met zijn moeder Luisa (een rol van Mary Elizabeth Mastrantonio die ook in Scarface met Pacino werkte) en opa Gitano samen. Hij wil graag naar de pas geopende bioscoop in Philadelphia maar zijn cynische opa wil hem het toegangsgeld, 25 cent (’two bits’), alleen op zijn sterfbed geven.Gennaro kan de bioscoop niet uit zijn hoofd zetten en is bereid alles te doen voor een kwartje. Hij heeft tot 6 uur ’s avonds de tijd; zijn opa had hem diezelfde dag beloofd te gaan sterven.Geen erg spannend thema, maar wel min of meer echt gebeurd, want het is gebaseerd op jeugdherinneringen van Joseph Stephano, de scriptschrijver die onder meer ook het scenario schreef voor Psycho van Hitchcock.De film Two Bits geeft Pacino de kans om al zijn acteertalent ‘in het kleine spel’ aan te spreken. Niet bepaald een rol die we kennen van Pacino. Omstreeks dezelfde tijd in 1995 kwam ook Heat uit waarin Pacino een slimme, maar vooral luidruchtige politieman speelt. Een karakter dat vaker door de geboren New Yorker gestalte is gegeven.In de dialogen van Two Bits laat de jonge Jerry Barone zich als Gennaro niet onbetuigd. Merkwaardig genoeg was dit zijn eerste en laatste filmrol.Sommigen zullen zich storen aan de vertelstem in de film (Alec Baldwin) of de superromantische achtergrondmuziek van Carter Burwell. Anderen zullen zwijmelen in de nostalgische sferen die de jarendertig-beelden oproepen. Emotie-regisseur James Foley (Glengarry Glen Ross, The Chamber, Who’s that girl?) heeft er echter een fraai melodrama van weten te maken rond het thema: je bent nooit te oud om te geloven in een droom.
Two Bits, zaterdag 20-02-2005 op Nederland 1, 00.30 uur
Two Bits
De film Two Bits is zeker niet de beste film van Al Pacino (The Godfather, Serpico, Donnie Brasco), maar wel een interessante. Meestal is de inmiddels al bijna 65-jarige Pacino een brok dynamiet, dat de ene keer wel, de andere keer niet tot ontploffing komt.In Two Bits uit 1995 speelt hij een zeer ingetogen opa-rol, compleet met grijs haar en fraaie snor. Het verhaal speelt in Amerika, in de zomer van 1933, in de tijd van de Grote Depressie, de tijd van armoede, werkloosheid en criminaliteit.De twaalfjarige Gennaro woont met zijn moeder Luisa (een rol van Mary Elizabeth Mastrantonio die ook in Scarface met Pacino werkte) en opa Gitano samen. Hij wil graag naar de pas geopende bioscoop in Philadelphia maar zijn cynische opa wil hem het toegangsgeld, 25 cent (’two bits’), alleen op zijn sterfbed geven.Gennaro kan de bioscoop niet uit zijn hoofd zetten en is bereid alles te doen voor een kwartje. Hij heeft tot 6 uur ’s avonds de tijd; zijn opa had hem diezelfde dag beloofd te gaan sterven.Geen erg spannend thema, maar wel min of meer echt gebeurd, want het is gebaseerd op jeugdherinneringen van Joseph Stephano, de scriptschrijver die onder meer ook het scenario schreef voor Psycho van Hitchcock.De film Two Bits geeft Pacino de kans om al zijn acteertalent ‘in het kleine spel’ aan te spreken. Niet bepaald een rol die we kennen van Pacino. Omstreeks dezelfde tijd in 1995 kwam ook Heat uit waarin Pacino een slimme, maar vooral luidruchtige politieman speelt. Een karakter dat vaker door de geboren New Yorker gestalte is gegeven.In de dialogen van Two Bits laat de jonge Jerry Barone zich als Gennaro niet onbetuigd. Merkwaardig genoeg was dit zijn eerste en laatste filmrol.Sommigen zullen zich storen aan de vertelstem in de film (Alec Baldwin) of de superromantische achtergrondmuziek van Carter Burwell. Anderen zullen zwijmelen in de nostalgische sferen die de jarendertig-beelden oproepen. Emotie-regisseur James Foley (Glengarry Glen Ross, The Chamber, Who’s that girl?) heeft er echter een fraai melodrama van weten te maken rond het thema: je bent nooit te oud om te geloven in een droom.
Two Bits, zaterdag 20-02-2005 op Nederland 1, 00.30 uur
Abonneren op:
Posts (Atom)
