Ontroerend

Zo heeft een weblog weinig zin. Als je nauwelijks iets publiceert

Powered by ScribeFire.

Column: Liefie

Liefie, liefie, liefie. Kom lekker bij me staan schat. Sie daar de meiden van Exses, se sitten daar lekker in de saal. Voor Wendy van Dijk heeft het alfabet 25 letters. De Z heeft ze nooit meegekregen op school. Leuke meid Wendy, die met Ushi boven zichzelf uitsteeg. Maar het presenteren voor een saal, sorry zaal, met 1200 mensen is niet aan haar besteed. Als een suikerzoete (suikersoete) versie van Mies Bouwman (nee, geen familie). En dan die uitspraak. Er is een tijd geweest waarin televisiepresentatoren correct Nederlands moesten spreken. De tijd waarin Rick Nieman geen enkele kans had gemaakt. En ook zijn lief Sacha de Boer zou het niet gered hebben. Tegenwoordig vliegen de oer-r (rrraaah), de s'en en de ai'en je om het hoofd. De train raidt van Aibergen naar Aimuiden. En het is kauwt en dat is fauwt. En dan hebben we nog niet eens over de 'verengelsing' van de Nederlandse spreektaal. Ex-fector, Ix-fector of gewoon X-factor. Jammer. See ya.

Google

Mooi. Via 'Verzenden naar' op de Google-werkbalk nu ook eenvoudig berichten plaatsen op je blog. Voorheen handigheidje gebruikt bij Firefox, maar sinds die internetbladeraar op mijn computer voor problemen zorgt, weer overgegaan op IE. Zie dat ik dit jaar nog niet een keer een berichtje heb geplaatst. Maar zoals mijn oudste zoon laatst al fijntjes opmerkte: wie merkt dat? Zou er nu echt niemand zijn die mijn blogje leest?

Ontroerend

Het is toch mooi als je dochter danst op jouw favoriete muziekstuk. Nee, dan heb ik het niet over een verjaardagspartijtje waar dochterlief parmantig haar danspasjes zet. Nee, ik heb het over een dochter die professioneel danser is en in een voorstelling danst op Trois Gymnopédies van Erik Satie. Al 28 jaar geleden kocht in bij Harrod's in Londen een cassettebandje van pianist Peter Lawson die Satie speelde. Nu kwam deze prachtige muziek terug in Squares van Hans van Manen in het Kerstgala van Introdans. Indrukwekkend die combinatie van de haast serene muziek, dansers in witte pakken, het fluorescerende licht.
En dan mijn dochter! Zij toonde zich heel wat gedisciplineerder dan die onverlaat van een puber die hinderlijk met een zakje snoep zat te kraken. Nadat hij weer een dropje, mintje of nootje had gepakt verzocht ik hem vriendelijk, doch zeer dringend om daar even mee te stoppen. Een mevrouw die achter mij zat voegde na afloop van het stuk de moeder ook nog toe: 'Mevrouw, ik wil dat u er zorg voor draagt dat uw kind niet meer kraakt!.'
Van dat laatste heeft mijn kind geen last: wat een prachtige, fraaie bewegingen. Vérine, ik ben trots op je!

Lief dagboek

Lief dagboek, wat heb ik je verwaarloosd de afgelopen maanden. Zo zou ik dat vroeger geschreven hebben. Als ik een dagboek had gehad, uiteraard. Feit is wel dat ik niets gemeld heb sinds begin november. En er zijn toch aardige dingen gebeurd.

Meet & Greet

Het is alweer een tijdje geleden dat ik 'geblogd' heb. Vaak laat thuis, redelijk de pijp leeg. Iets gebeurd wat het vermelden waard is? In elk geval dat ik weer getennist heb sinds een jaar of twee. En dat viel niet mee. Het ruggetje deed behoorlijk zeer. De tweede keer ging het al weer een stuk beter. Ja, dat de buitenbaan nu dichtgaat, kan ik niet helpen. Kort seizoen. Het concert van Margriet Eshuijs en haar band in De Weijer in Boxmeer was aangenaam. Vooral de akoestische uitvoering van Black Pearl was geweldig. Ik vind Margriet toch het beste in de wat stevigere nummers, als ze haar strot kan opentrekken. Purper heb ik maar overgeslagen.
Gisteren was het Venice-tijd. Prachtige band, prachtige muziek, prachtige samenzang. Kortom een topband. Met bijna net zo veel plezier heb ik na afloop gekeken naar Meet & Greet. Handtekeningetje, fotootje, knuffeltje. Nee, geen gillende bakvissen, volwassen vrouwen en mannen. En allemaal denken dat Pat, Mark, Kip en Michael (ja, iedereen praat over ze alsof ze al jaren huisvrienden zijn) zoooo blij zijn hen weer te zien. Terwijl die mannen na weken toeren waarschijnlijk naar huis verlangen om gewoon lekker bij moeder de vrouw te zitten. Nu ja, met uitzondering van Mark dan.

Van Bach tot Peters

De week uitstekend afgesloten met prachtig concert van Holland Baroque Society in St. Martinuskerk in Cuijk. Bijna twee uur lang genieten van wonderschone muziek van Rebel, Vivaldi, Marcello en uiteraard de grote meester zelf: Bach. Het is niet alleen de energiegevende muziek die de avond aangenaam maakte; het is ook een genot om te zien met hoeveel plezier de musici van het gezelschap spelen. Een voordeel als je bijna vooraan zit. En dan die inspirerende gastspeler en projectleider van Passie van/voor Bach: Alfredo Bernardini. Een gezelschap dat het verdient gehoord en gesteund te worden: www.hollandbaroquesociety.com.
Een prima weekslot dus; een week waarin ik sprak met Elsbeth Cochius, een van de topkunstenaars in Nederland op het gebied van linosnedes. Verder weer even bijgepraat met Maarten Peters, muzikant. Ik hou me maar steeds voor dat ik aan de wieg van zijn carriere heb gestaan. Als dertienjarig jongetje kwam hij met de gitaar onder zijn arm, achter op de fiets van zijn broer, naar de studio van ziekenomroep Radio Radboud. Ik was daar toen een van de presentatoren van Vrijuit, een programma waarin we regionale artiesten ontvingen. Maarten trad daar voor het eerst op. Met zelfgeschreven liedjes die nog geen naam hadden. Hij is een van de artiesten die we in de loop der jaren het vaakst vroegen voor een optreden. Nu bijna dertig jaar later is hij een gewaardeerd muzikant en vooral tekstschrijver, en partner van Margriet Eshuijs met wie ik maandag praat over haar nieuwe cd In concert.
Oh ja, van de week ook nog gevraagd om een lezing te geven over heiligen! Dat naar aanleiding van de serie die ik voor De Gelderlander heb geschreven.